Het verstand

Er bestaat heel wat literatuur over de tegendelen denken en voelen, en verstand en emotie. Maar waar het omgaat ligt niet zozeer in de tegenstelling, maar meer in de macht van het denken. Je bent zo ingenomen met je verstand dat je je gevoelens met een zekere arrogantie behandelt. Zo word je denken het voornaamste middel van bestaan. Descartes 'principe' ' ík denk, dus ik ben ' wordt de enige werkelijkheid. Met als gevolg dat je gevoelsleven verarmt en vervalt tot onderontwikkeld gebied. Je lichaam vervreemd . In mijn woordenboek worden de volgende betekenissen aan vervreemden gegeven 'verliezen', 'in andere handen brengen', 'afkerig maken van, 'afstoten', 'overdragen aan derden'. Maar wat betekent nu in wezen vervreemd te zijn van je lichaam? In eerste instantie betekent het letterlijk dat je leeft met een vreemde. Het is niet meer je eigen huis waar je in woont, je keert je steeds verder af van je eigenheid, totdat je het definitief verliest, totdat je er in het geheel geen contact meer mee hebt. Je brengt het in andere handen, je draagt het over aan je verstand. Je lichaam wordt een outsider. Aanraking, lichamelijkheid, intimiteit, enzovoort wordt moeilijk. Want wat vreemd voor je is zul je niet gemakkelijk vertrouwen. Erger nog, je zult het wantrouwen en een grote weerstand naar hebben en het op termijn afwijzen. Hoe voelt het voor jou om te leven met een vreemde? Kun je je voorstellen dat je gedwongen samenwoont met iemand in hetzelfde huis en langs elkaar heen leeft als vreemden? Wanneer je je dat niet kunt indenken zul je nog heel wat pijn moeten verwerken, alvorens je daarvan bewust wordt. Dus voel je lichaam weer, laat het weer tot leven komen, want dat is de werkelijkheid. Sta je lichaam weer gevoeligheid toe. Eis het weer op , zodat je het wezen ervan kunt voelen

Denken

Veel mensen hebben geen contact met hun lichaam, maar leven in hun verstand. En dat is niet zo verwonderlijk. Want hebben we wel contact met ons lichaam dan betekent dat eigenlijk dat we aanwezig zijn in het huidige moment. Maar aangezien we het huidige moment vrezen vluchten we in onze gedachten die alleen over de toekomst gaan of het verleden. In plaats van contact hebben met, denken we over ons lichaam. En dat bepaald hoe we er tegenaan kijken. We denken altijd op de wijze van goed of slecht, zoals dik of dun, mooi of lelijk. We hebben het idee dat het lichaam een object is wat mooi moet zijn, maar niet altijd is Want we weten ook dat we soms stinken, dat ons haar niet goed zit, dat onze buik te groot is en de borsten te klein. We vinden dat onze huid te droog is of te vet, een kleurtje nodig heeft als hij te blank is, of lichter moet zijn als hij te donker is. Als we jong zijn kunnen we niet genieten van een jeugdige schoonheid en als we ouder worden en aftakelen al helemaal niet. Als we jeugdig zijn en vitaal moeten we onze lusten en verlangens onderdrukken in plaats van ze uit te drukken. En als we ouder zijn en minder vitaal, wordt verwacht diezelfde lusten de vrije loop te laten, anders tel je niet meer mee. Seks hoort fijn te zijn, maar is tegelijkertijd gevreesd. Over seks wordt eindeloos gesproken, maar is nog steeds taboe.We willen onze lusten uitleven, maar ook rantsoeneren. En zo gaat het ook met eten, drugs en alcohol. We kennen te veel waarde toe aan ons verstand. Maar ons verstand is altijd verdeeld in toekomst en verleden, in morgen en gisteren. Terwijl ons lichaam dat altijd in het huidige moment verkeert, uiteindelijk de werkelijkheid bepaalt.

De zee & De golven

Soms kan de zee kalm en vredig zijn, terwijl het tijdens een storm hevig in beroering is, met hoge woeste golven. Toch, als de storm gaat liggen, verdwijnen de golven en blijft alleen de zee over. Op vergelijkbare wijze kunnen we naar onszelf kijken. Als mens hebben we emoties, gedachten en gevoelens, vergelijkbaar met de golven op het oppervlak van de zee. Soms kunnen deze emoties turbulent zijn en lijkt het alsof ze ons helemaal beheersen. Maar in onze diepste kern, in de essentie van ons wezen, bestaan we als puur bewustzijn - zoals de kalme diepte van de zee die onbewogen blijft, ongeacht de golven daarboven. Wanneer we geconfronteerd worden met uitdagingen en stormachtige periodes in ons leven, lijken we soms volledig op te gaan in onze emoties en gedachten. Het kan voelen alsof we volledig identificeren met deze bewegingen van de geest. Maar net zoals de zee onveranderlijk blijft onder de golven, blijft ons bewustzijn constant, onaangetast door de stormachtige golven van de geest. In de diepte van ons bewustzijn vinden we een rustpunt, een plek van innerlijke stilte waar geen enkele beweging te bespeuren valt. We worden minder vatbaar voor de turbulentie van het leven, omdat we weten dat onder alle golven van ervaringen en emoties het kalme bewustzijn altijd aanwezig is. Het is vanuit deze plek van kalmte en stabiliteit dat we in staat zijn om helderder te zien en te begrijpen wat er zich aan de oppervlakte afspeelt. Als we leren om niet volledig op te gaan in de golven van emoties en gedachten, maar in plaats daarvan ons bewustzijn als basis te erkennen, kunnen we meer vrede en evenwicht vinden. .

Is dit nu alles?

De noodzaak van verandering in iemands leven komt meestal op een moment dat er plotseling iets gaat dagen. Dit is meestal op een onverwacht moment, een moment waarbij je je totale leven in een klap kunt overzien. Je relaties, bezittingen, successen en mislukkingen, macht en onmacht, hoop en verlangens, enzovoort Hierdoor kun je oog in oog komen te staan met dé fundamentele vraag: Is dit nu alles? Is dit alles wat er is? Is het mogelijk dat mijn leven niet meer is dan het dagelijkse ritueel van opstaan, naar het werk gaan, thuiskomen en weer naar bed gaan? Dag in dag uit, totdat de dood ons komt bezoeken? Elke dag een beetje te weinig slapen. Elke maand de huur of hypotheek betalen. Een boek over 'zinvol leven' op het nachtkastje hebben liggen. Op woensdagavond vrijen met je partner, wat vertrouwd voelt maar na verloop van tijd toch een beetje saai wordt. Op zaterdag naar de sportschool gaan. Een mooie auto hebben om naar het werk te rijden en de kinderen van de voetbalclub op te halen. Is dit werkelijk alles? Is er niets meer? Laten we eens aannemen dat 'dit' niet echt alles is, dat er 'meer' moet zijn. Maar wat is dat 'meer' dan? Ons denken schiet tekort om het te beschrijven, omdat het denken slechts een deel is van het geheel. Als we het geheel willen begrijpen, moeten we op zoek naar iets dat het geheel kan bevatten en verwoorden. Het belangrijkste is dat we de vraag durven stellen: Is dit alles? En als het antwoord 'nee' is, laten we dan de moed vinden om actie te ondernemen en verandering te omarmen. We hebben allemaal het potentieel om een betekenisvol, vervuld leven te leiden. Maar het vereist wel moed en een verlangen naar groei om onze comfortzone te verlaten en nieuwe mogelijkheden te verkennen. Verandering kan komen in de vorm van het nastreven van nieuwe passies, het verbeteren van relaties, het verkennen van spirituele dimensies, het bijdragen aan de samenleving, het ontdekken van persoonlijke talenten, enzovoort.

Mens & Dier

De mens heeft zich altijd arrogant opgesteld ten aanzien van dieren. Mensen vinden zichzelf op een hoger niveau staan dan dieren. Daarom wil geen enkel mens met een dier vergeleken worden. Maar wat is er mis mee om een dier te zijn, vanwaar die veroordeling? In plaats van deze veroordeling, zouden we wellicht iets kunnen leren van het eenvoudige en zorgeloze leven van dieren. Want dieren voelen zich op hun gemak, ze maken zich geen zorgen, ze kennen geen problemen, ze hebben geen psychiater nodig. Dieren kennen het geheim om zich te ontspannen. hoewel ze nooit aan een ontspanningscursus hebben deelgenomen. Wil je weten hoe je je moet ontspannen, kijk dan naar een kat, je kunt geen betere leermeester vinden. Zie zijn kalme gratie, zijn koestering in de zon of zijn soepele beweging zonder enige haast. Dieren zijn oprecht in hun gedrag, zonder verborgen agenda's of maskers op te zetten. Ze maken zich geen zorgen over de toekomst, piekeren niet over het verleden, en leven in het moment Wat is er mis met dieren? Heb je ooit wel eens een onecht dier gezien? Is het niet belachelijk dat wij als mens met al ons gecompliceerd neurotisch gedrag ons superieur voelen t.a.v dieren? Want ons menszijn is vaak doordrongen van onechtheid en onoprechtheid. Een simpele gebeurtenis kan ons doen veranderen van een zogenaamd beschaafd wezen naar een primitief dier. Iemand kwetst ons, en we worden weer een dier. We zien een mooie vrouw en we worden weer een dier. Iemand pakt ons iets af en we worden weer een dier. Iemand veroordeelt ons en we worden weer een dier. Misschien is het tijd om onze arrogantie opzij te zetten en te erkennen dat we soms meer gemeen hebben met dieren dan we willen toegeven. In plaats van te streven naar een 'onecht' mens-zijn, zouden we kunnen overwegen om meer in contact te komen met onze natuurlijke staat. Misschien is het zijn als een echt dier, in al zijn eerlijkheid en eenvoud, een nobeler streven dan het najagen van een oppervlakkige menselijkheid. Kortom, misschien kunnen we wel wat leren van onze ’ broeders en zusters’.

Liefde

De meeste mannen en vrouwen hebben wel de capaciteit om een kind ter wereld te brengen. Maar het vermogen om een geschikte moeder of vader te zijn, komt niet zo vaak voor. Een geschikte ouder heeft de gave om een kind met liefde en geduld vrij te laten, waardoor er een natuurlijke liefdesband kan ontstaan. Liefde kan niet aangeleerd worden, ware liefde kan alleen spontaan ontstaan, er is geen andere manier. Wanneer ouders proberen om liefde af te dwingen, zal het kind een foefje leren, een handigheidje. Dit trucje zal het kind vervolgens herhalen in zijn volwassen leven. Het zal dit kunstje in zijn toekomstige relaties toepassen. Een oprecht liefdesleven vereist geen kunstmatige strategieën. Het vereist echtheid, spontaniteit en vrijheid. Liefde moet vloeien en groeien, zonder enige vorm van dwang. Als ouders de vrijheid geven aan hun kinderen om liefde op hun eigen manier te ervaren, zullen zij de waarde van echte, ongeforceerde liefde begrijpen. Ze zullen niet proberen om liefde te manipuleren of te controleren, maar zullen in plaats daarvan een omgeving creëren waarin liefde vanzelf kan ontstaan. Laten we streven naar ouderschap waarin we onze kinderen liefdevol omarmen zonder enige vorm van dwang. Laten we ruimte geven aan spontane liefde, zodat het zich kan ontvouwen en gedijen in een omgeving van vrijheid en authenticiteit. Op die manier kunnen we een solide basis leggen voor de toekomstige relaties van onze kinderen en hen helpen om liefde op een oprechte en betekenisvolle manier te ervaren.

Werken voor de kost

De maatschappij heeft mensen eeuwenlang slechts één ding voorgehouden en dat is dat je moet 'werken voor de kost'. Niet alleen om geld te verdienen maar ze proberen je ook wijs te maken dat werk een wezenlijke waarde heeft en dat het fantastisch is om te werken. Maar laat je niets wijs maken . In werkelijkheid word je enkel gezien als een productief mechanisme, een slaaf die functioneert als een machine. Werken kent geen enkele waardigheid. Er worden alleen mooie woorden gebruikt om je afhankelijk te maken en je uit te buiten. Natuurlijk heeft werk zijn nut, maar alleen binnen het kader van het doel waarvoor het dient. Je moet werken om te voorzien in je basisbehoeften, zoals eten, drinken, kleding en een dak boven je hoofd. Maar deze fundamentele behoeften zijn al tot het uiterste uitgebuit. Het motto van de maatschappij lijkt te zijn: werk lang en hard, zodat je meer geld verdient en meer kunt consumeren. Helaas word je slechts gezien als een nuttig voorwerp dat anderen rijk kan maken. Je wordt gedwongen om vijf dagen per week te werken, enkel om te overleven, terwijl de rijken steeds rijker worden. En de twee dagen in het weekend dat je vrij bent zit je gewoon te wachten tot je weer kunt gaan werken. Het is een vicieuze cyclus waarin velen vastzitten. Het lijkt erop dat het idee van werken voor een betekenisvol leven steeds verder weg zakt. Mensen worden gedreven door een onverzadigbare consumptiecultuur, die wordt aangewakkerd door de constante druk om meer te werken en meer te verdienen. Maar uiteindelijk blijft de meerderheid gevangen in een eindeloze zoektocht naar materiële bevrediging, terwijl het gevoel van voldoening en vervulling steeds verder vervaagt. Werken is een onvermijdelijk onderdeel van het leven, maar het zou niet het enige doel moeten zijn. We moeten streven naar een maatschappij waarin werk een bron van persoonlijke vervulling en betekenis is, waarin mensen de vrijheid hebben om hun talenten te benutten en een evenwicht te vinden tussen werk en de andere aspecten van het leven die waarde toevoegen.

Niets is belangrijk

Alles wat ik doe in mijn leven is niet essentieel, onbelangrijk. Ook al denk ik soms dat het wel degelijk betekenis heeft. Wanneer ik stop met wat ik doe gaat er echter niets verloren. .De wereld draait gewoon verder. Deze gedachten kunnen mij soms overvallen en me onzeker maken Ik zal proberen hier te delen hoe ik omga met deze gevoelens van zinloosheid en hoe ik probeer betekenis te vinden in het schijnbaar alledaagse. Wat mij betreft kunnen we zingeving vinden in de eenvoudige dingen die we dagelijks doen. Ook al lijkt het op het eerste gezicht onbeduidend, maar een vriendelijk woord, een helpende hand, een luisterend oor; deze kleine daden kunnen een groot verschil maken in het leven van anderen, en ons voldoening geven. Ook van de schijnbare ‘nutteloze’ momenten in ons leven kunnen we iets leren. Mogelijk bieden ze een gelegenheid om even stil te staan om onszelf beter te leren kennen. Soms ontdekken we in de ogenschijnlijk zinloze bezigheden verborgen inzichten die ons leven kunnen verlichten. Laten we onszelf in onze zoektocht naar betekenis niet verliezen in een eindeloze strijd naar groots zijn. We kunnen in plaats daarvan streven naar een balans tussen ambitie en acceptatie. We kunnen ons richten op onze doelen en dromen, en tegelijkertijd leren om tevreden te zijn met wie we zijn en wat we doen, ongeacht hoe 'klein' het ook mag lijken. Acceptatie van ons alledaagse bestaan kan ons helpen om de zinloosheid los te laten en te waarderen wat er nu is. Door betekenis te ontdekken in het alledaagse, kunnen we een diepere vervulling vinden in ons leven en een positieve invloed hebben op de wereld om ons heen.

Maakt consumeren gelukkiger?

De generatie waartoe ik behoor is opgegroeid in een tijdperk waarin de inkomens alsmaar groeiden en de welvaart in toenemende mate steeg. Grote mogelijkheden dus voor zo iemand als ik die gek is op geld uitgeven. Maar ondanks dat ik in de loop van de jaren steeds meer ben gaan consumeren, heeft het mij niet gelukkiger gemaakt. Want ik vergelijk mezelf voortdurend met anderen, niet alleen op intellectueel en lichamelijk gebied, maar ook op financieel vlak. Daarom krijg ik altijd last van minderwaardigheidsgevoelens wanneer ik anderen zie met een veel hoger inkomen. Overigens blijkt dit fenomeen niet alleen beperkt tot mijzelf, het lijkt of de hele wereld worstelt met minderwaardigheidsgevoelens. Het verlangen om gelijk te zijn aan anderen speelt overal een cruciale rol. Om die reden heeft het communisme een grote invloed gehad, niet zozeer als economisch uitgangspunt, maar eerder als een psychologische troost voor degenen die zich minderwaardig voelen. Het streven naar gelijkheid blijkt een diepgewortelde behoefte te zijn in de menselijke psyché. We willen onszelf kunnen meten aan anderen en een gevoel van gelijkwaardigheid ervaren. Helaas kunnen materiële verworvenheden, zoals geld en status, nooit volledig aan deze behoefte voldoen, omdat er altijd iemand is die meer heeft. Hoe rijk je ook bent, er zal altijd iemand zijn die rijker is. Conclusie: Het verband tussen geld, status en minderwaardigheidsgevoelens kan een uitdaging zijn in een wereld waar vergelijken vaak centraal staat. Het begrijpen van onze diepgewortelde wens om gelijk te zijn aan anderen is een stap in de richting van een meer vervullend leven. Geluk vinden we niet louter in materiële bezittingen, maar vooral in onze relaties, groei en dankbaarheid voor wat we hebben.

Huwelijken

Bijna de helft van alle huwelijken eindigt in een scheiding. Een van de belangrijkste redenen waarom zo weinig huwelijken succesvol zijn, is dat we tegenwoordig te hoge eisen stellen aan een levenspartner. Maar ook het cliché van "je moet van elkaar houden" wordt vaak als basisvereiste beschouwd voor een succesvol huwelijk. Echter, het idee van een huwelijk uitsluitend gebaseerd op romantische liefde kan een gevaarlijke valkuil zijn. Deze huwelijken kunnen een sprookjesachtig gevoel geven, maar ze missen soms een solide basis voor de lange termijn. Romantische liefde kan een prachtige en waardevolle basis zijn, maar het moet worden ondersteund door begrip, respect, communicatie en bereidheid om samen te groeien. Een succesvol huwelijk vereist inzet, toewijding en een bereidheid om samen uitdagingen aan te gaan. Maar vaak is het is als een sprookje waarin we gevangen raken, een opwelling van totale verstandsverbijstering. We hebben hoge verwachtingen van het huwelijk, en hoe hoger deze verwachtingen, hoe groter de teleurstelling als de realiteit niet aan die idealen kan voldoen. Geen mens kan volledig voldoen aan de onrealistische verwachtingen die voortkomen uit de romantische visie van het huwelijk. Om die reden worden in sommige landen huwelijken gesloten op economische basis. Bij dergelijke huwelijken staan zakelijke overwegingen voorop, en romantische liefde speelt een ondergeschikte rol. Economische huwelijken zijn vaak gearrangeerd op basis van familie, status, rijkdom of andere praktische overwegingen. In deze gevallen wordt het huwelijk als een zakelijke transactie beschouwd, zonder romantische verwachtingen. Hoewel economische huwelijken kunnen slagen op het gebied van stabiliteit, zijn ze niet voor iedereen de ideale oplossing. Sommige mensen verlangen naar de diepe verbinding en het emotionele partnerschap dat romantische liefde kan bieden. Kortom, het hoge percentage mislukte huwelijken kan deels worden toegeschreven aan onrealistische verwachtingen die voortkomen uit een overdreven romantisch perspectief. Het is belangrijk dat we erkennen dat liefde wel degelijk een krachtige kracht is, maar dat het moet worden aangevuld met realisme en bereidheid om samen te groeien en uitdagingen aan te gaan.

Bestaan goed en slecht?

Bestaan goed en slecht, of zijn het slechts menselijke verzinsels? Want als er geen mensen op aarde waren, wat zou dan goed of slecht zijn. Met de komst van Adam en Eva verscheen het goede en slechte op de aarde. Vanaf dat punt begon de mens te oordelen en te veroordelen. Dit veroorzaakte niet alleen een splitsing in de wereld, maar ook een splitsing in ieder mens afzonderlijk. De mens werd in twee helften verdeeld. Daarom zijn we niet alleen goed of alleen slecht. Er is zowel goedheid als slechtheid in ieder mens aanwezig. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en vormen samen een geheel. Daarom zijn we niet alleen goed of alleen slecht. We zijn beiden en we zullen tot in de lengte van dagen beiden blijven. Want goed en slecht kunnen niet afzonderlijk bestaan. Ze vormen één geheel Het slechte in ons is nodig om het goede in ons te duiden. Hoezeer we het slechte ook veroordelen, het zal niet eerder in ons verdwijnen als het goede ook in ons verdwenen is. Het slechte in ons moet dus niet veroordeeld worden, maar eerder erkend als een essentieel aspect van wie we zijn. Het kan zelfs worden gezien als een middel om het goede in onszelf beter te begrijpen en te waarderen. Als we erkennen dat goed en slecht menselijke constructies zijn, kunnen we misschien meer begrip en mededogen ontwikkelen jegens anderen met verschillende opvattingen. We kunnen leren dat er niet één absolute waarheid is als het gaat om ethiek en moraliteit. In plaats daarvan kunnen we streven naar een wereld waarin we elkaars perspectieven respecteren en proberen samen te leven, ondanks onze verschillende overtuigingen.

Leven door de bril van de persoonlijkheid

In het dagelijks leven bekijken we de wereld meestal door de bril van onze persoonlijkheid, die gevormd is door onze ervaringen, overtuigingen en verlangens. En vanuit dit persoonlijke perspectief proberen we alles te begrijpen en te verklaren. Vaak zien we de wereld dan zoals we ze willen zien. Deze neiging beïnvloedt niet alleen onze zintuiglijke waarnemingen, maar kan ook leiden tot het creëren van een levensvisie die met het werkelijke leven niets van doen heeft. Het lijkt er op alsof we nog niet in staat zijn om de schijnwerkelijkheid te doorzien, waardoor we onszelf de kans ontnemen om het werkelijke leven volledig te ervaren. ‘Wát ben ik’? blijft dan voor ons een belangrijker vraag dan ‘wie ben ik’? Hierdoor richten we ons leven geheel en al op het bereiken en behouden van ons persoonlijke welzijn. De uitdaging ligt in het doorbreken van deze beperkte benadering. Het vereist een bewuste inspanning om voorbij onze persoonlijke bril te kijken en de schijnwerkelijkheid te doorzien. Door de focus te verschuiven van naar "Wát ben ik?", naar "Wie ben ik?" kunnen we beginnen met het verkennen van ons wezen op een dieper niveau, los van onze persoonlijke verlangens en aannames. Het is belangrijk om je bewust te zijn van de beperkingen van onze persoonlijke blik op het leven. Het streven naar een meer objectieve kijk op de wereld opent de deur naar een rijker begrip van het werkelijke leven. Het loslaten van de fixatie op persoonlijk welzijn kan leiden tot een meer vervullend en authentiek bestaan.

Het pantser afleggen

Je draagt een pantser om je heen. Het is alleen maar een pantser en dat klampt zich niet aan jou vast, jij bent het die je daar aan vastklampt. Dus wanneer je je daarvan bewust wordt, kun je het simpelweg laten vallen.. Dit pantser is een dood ding, als je het niet draagt verdwijnt het. Het is niet alleen dat je het draagt, je onderhoudt en voedt het ook aan één stuk door. Ieder kind is één en al beweging. Hij heeft geen geblokkeerde delen in zich; het hele lijfje is één organisch geheel. Het hoofd is niet belangrijk en daar staat tegenover dat de voeten niet onbelangrijk zijn. In feite bestaat er geen verdeling; er zijn geen grenzen. Maar langzamerhand beginnen er begrenzingen te komen. Dan wordt het hoofd de meester, de baas en het hele lichaam wordt in parten opgedeeld. Enkele delen worden door de gemeenschap geaccepteerd en andere delen niet. Enkele delen zijn voor de gemeenschap gevaarlijk en moeten zo goed als vernietigd worden. Dat schept het hele probleem. Je moet in de gaten houden waar je in het lichaam beperkingen voelt. Nu kun je drie dingen doen. Eén: als je loopt of zit, of ook wanneer je niets doet, adem diep uit. De nadruk moet op de uitademing liggen, niet op inademen. Dus adem goed uit—zoveel lucht als je maar kunt, gooi het eruit. Adem uit door de mond, maar doe het langzaam zodat het tijd kost. Hoe meer tijd het neemt hoe beter, omdat het dan dieper gaat. Als alle lucht binnenin je lichaam er uitgegooid is, ademt het lichaam in; jij hoeft dat niet te doen. De uitademing moet langzaam en diep zijn en de inademing snel. Dit zal een verandering teweeg brengen in het pantser rond je borst. Het tweede: als je een beetje kunt hardlopen, kan dat nuttig zijn. Geen kilometers, eentje is wel genoeg. Houd alleen maar voor ogen dat er een last van je benen verdwijnt, alsof hij er vanaf valt. Benen dragen het pantser wanneer je vrijheid te veel is ingeperkt; als er tegen je gezegd is , doe dit wel en doe dit niet; wees wel zus en wees niet zo, ga hier wel en daar niet heen. Dus ga hollen en al hollend moet je ook meer aandacht aan het uitademen besteden. Als je eenmaal de macht over je benen en hun beweeglijkheid hebt teruggekregen, komt er een geweldige energiestroom opgang. Het derde is: als je s ávonds bij het naar bed gaan uitkleedt, stel je dan tijdens het uitkleden voor dat je niet alleen je kleding aflegt, maar ook je pantser. Doe het echt ! Leg het af, haal goed diep adem en ga dan helemaal ontwapenend slapen, met niets aan je lijf en geen enkele beperking. Osho : uit apotheek van de ziel blz 15

Autonomie

In de meer ontwikkelde landen ontstaat vaak een conflict door het ontstaan van autonomie. Bij veel mensen is er een honger naar vrijheid, maar helaas begrijpt men de aard van vrijheid niet en de verantwoordelijkheid die dit met zich meebrengt. Voor kinderen betekent vrijheid zich ontworstelen aan de ondergeschiktheid en sleur van de ouders en het verlangen naar een groter deel van de goede dingen van het leven zoals consumptieartikelen, huisvesting, kleding, amusement, enz. Voor volwassenen betekent het dezelfde dingen plus een deel van de verantwoordelijkheid voor het politieke en economische systeem. Want zij zijn de politici, bureaucraten, politie, het leger, leraren, advocaten, artsen, eigenaren en beheerders van onroerend goed, werkgevers, enz. Zowel kinderen als volwassenen houden zich fundamenteel bezig met hun leven en het leven van andere mensen. Kinderen doen dat via de ouders om hun behoeften en wensen te vervullen. Bij volwassenen worden niet alleen hun fysieke behoeften en wensen door anderen vervuld, maar ook aan hun behoefte aan positie, macht, status, gezag over anderen wordt voldaan. De autonome persoon heeft ook fysieke en sociale behoeften die hij graag vervuld ziet, maar in tegenstelling tot andere mensen heeft hij niet de behoeften aan gezag en macht over anderen. Het belangrijkste voor de autonome persoon is de vrijheid om te leven op zijn eigen manier, zonder tussenkomst van kinderen die voortdurend roepen om steun en bezit, of die van volwassen mensen met hun wetten en regels die gezag uitoefenen over personen en bezit van anderen. Autonome mensen willen in de wereld functioneren met volledige verantwoordelijkheid voor zichzelf en hun eigen leven, en alleen die verantwoordelijkheid voor anderen als ze er zelf voor kiezen. Zo'n manier van functioneren is tegen het collectivisme van de mens in ontwikkeling.

Pulsatie

Als je een ééncellig diertje onder een microscoop bekijkt, kun je zien dat het voortdurend pulseert door energie-golfjes. Normaal gesproken kan dit diertje ongehinderd uitzetten, zoals bij het uitreiken naar voedsel. Maar bij een aanval van buitenaf kan het zich weer samentrekken. De mens reageert net eender. Onze levensenergie pulseert ook in een beweging van uitzetten en samentrekken, in een ritme van naar buiten en weer naar binnen gaan. Dit ritme heeft ook een psychologische basis. Ons leven is een proces van openen en sluiten. We kunnen ons steeds verder openen naarmate we uitreiken. Maar we sluiten de boel als we ons onveilig of bedreigd voelen. Het is dus een primaire functie van ons organisme, waar we niet aan kunnen ontkomen. Daarmee heeft ons lichaam het vermogen om datgene wat te pijnlijk of te angstig is, niet te voelen. Het doet dat door een bepaald deel van het lichaam samen te trekken, waardoor het verkrampt. Hierdoor wordt het ritme onderbroken en de vrije energiestroom in dat gedeelte ‘bevroren’. Het eindresultaat van deze verkramping is dat we het pijnlijke en angstige gevoel niet meer waarnemen.

Alles wat ik doe in mijn leven is onbelangrijk

Alles wat ik doe in mijn leven is niet essentieel, onbelangrijk. Ook al denk ik soms dat het wel degelijk betekenis heeft. Wanneer ik stop met wat ik doe gaat er echter niets verloren. .De wereld draait gewoon verder. Deze gedachten kunnen mij soms overvallen en me onzeker maken Ik zal proberen hier te delen hoe ik omga met deze gevoelens van zinloosheid en hoe ik probeer betekenis te vinden in het schijnbaar alledaagse. Wat mij betreft kunnen we zingeving vinden in de eenvoudige dingen die we dagelijks doen. Ook al lijkt het op het eerste gezicht onbeduidend, maar een vriendelijk woord, een helpende hand, een luisterend oor; deze kleine daden kunnen een groot verschil maken in het leven van anderen, en ons voldoening geven. Ook van de schijnbare ‘nutteloze’ momenten in ons leven kunnen we iets leren. Mogelijk bieden ze een gelegenheid om even stil te staan om onszelf beter te leren kennen. Soms ontdekken we in de ogenschijnlijk zinloze bezigheden verborgen inzichten die ons leven kunnen verlichten. Laten we onszelf in onze zoektocht naar betekenis niet verliezen in een eindeloze strijd naar groots zijn. We kunnen in plaats daarvan streven naar een balans tussen ambitie en acceptatie. We kunnen ons richten op onze doelen en dromen, en tegelijkertijd leren om tevreden te zijn met wie we zijn en wat we doen, ongeacht hoe 'klein' het ook mag lijken. Acceptatie van ons alledaagse bestaan kan ons helpen om de zinloosheid los te laten en te waarderen wat er nu is. Door betekenis te ontdekken in het alledaagse, kunnen we een diepere vervulling vinden in ons leven en een positieve invloed hebben op de wereld om ons heen.

Alles is met alles via energievelden verbonden.

Alles is met alles via energievelden verbonden. Met z’n allen leven we in één grote bubbel van energie. Letterlijk, niet als metafoor, maar als realiteit, elk stukje bewustzijn van mensen, dieren, planten, groenten of een virus, beschikt over eenzelfde kern. We zijn allemaal gemaakt uit dezelfde stof. Zowel materie als geest is ontstaan uit die energiebron. Er is niets buiten onszelf en het bewustzijn. Wij creëren voortdurend ons leven en onze omgeving vanuit dit bewustzijn. Dat is pure kwantumfysica. Of we het nu leuk vinden of niet: elke gedachte of emotie krijgt hierdoor vorm. Alles is energie. Subatomaire deeltjes van waaruit alles wat leeft is opgebouwd hebben een levendige interactie met ons bewustzijn. Natuurkundigen concluderen dat het is alsof de natuur niet alleen weet wat wij waarnemen, maar zelfs weet wanneer wij dat van plan zijn. En wij maken ook deel uit van de natuur. Wij beschikken over dezelfde intelligentie als de natuur , maar maken er nauwelijks gebruik van. Door onszelf opnieuw te openen voor de ontwikkeling van onze intuïtie- het directe weten, erkennen we dat er meer is dan alleen onze denkgeest. Voorbij de onoverzichtelijke chaos van onze denkgeest kunnen we de deur op een kier zetten. Om vanuit het energieveld dat ons allemaal verbindt de juiste informatie te kunnen halen waarmee we opnieuw kunnen samenleven in harmonie en vrede.

Bewustzijn is een woord

Bewustzijn is een woord, laten we ons daar in ieder geval bewust van blijven, ook al zijn we ons verder nergens van bewust. Het woord bewustzijn wordt gebruikt om een bepaalde bewustzijnstoestand te beschrijven die de capaciteit bezit een deel van de werkelijkheid in zich op te nemen. Dat betekent dat we niet tegelijk bewust kunnen zijn en in gedachten verzonken. Bewustzijn is dus altijd nu, op dit moment, terwijl gedachten altijd bezig zijn met morgen of gisteren Omdat het denken een object van bewustzijn is, bestaat bewustzijn zelf niet uit denken. Aangezien bewustzijn zich buiten het denken bevindt, bevindt het zich ook buiten de taal en daarmee buiten de werkelijkheid zelf. Bewustzijn is dus gewoon een woord en verder niets. Vervolgens weet niemand wat we er mee aan moeten. Bewustzijn kunnen we ook niet leren. We kunnen proberen het af te houden, maar ook dat is onmogelijk. Wanneer we proberen het van ons af te duwen komt het onmiddellijk weer terug. Er valt dus niets te oefenen. Wanneer we niet slapen zijn we wakker en als we wakker zijn, is het er. Ook als je dit kunt lezen ben je wakker. We kunnen ons verdoven met drugs, alcohol, eten, of door voortdurend naar een blauw schermpje te kijken. Maar we zijn nog altijd waar we zijn en bewustzijn is er nog steeds. We kunnen het niet stoppen, en niet starten. Bewustzijn is een onontkoombaar feit

Aanraken en aangeraakt worden

Onze handen zijn actieorganen, het zijn verlengstukken van het lichaam en het brein die met elkaar communiceren en elkaars gedrag beïnvloeden. Wanneer je openbare sprekers of docenten ziet spreken of iets uit zien leggen maken ze met hun handen soms wilde gebaren. Ook bij de meeste mensen die praten zie je dat ze hun handen strekken of draaien, hun vuisten dicht knijpen en weer openen, alsof ze hun emotionele expressie afremmen of juist versterken. Ik ben gaan begrijpen dat handuitdrukkingen niet alleen een manier zijn om emotioneel met anderen te communiceren, maar ook het lichaam aansporen om mee te doen in die uitdrukking, of helpen de uitdrukking te versterken. De handen zijn een vorm van onbewust handelen en tevens een richtlijn voor hoe te handelen. De handen begroeten en ontmoeten de wereld als een verlengstuk van het lichaam, als onafhankelijke toezichthouders die het organisme vertellen wat er staat te gebeuren. Handuitdrukkingen communiceren met het organisme wat het doet, en geeft door die uitdrukking aan, wat het lichaam terug moet doen. Handen zijn zelfstandige gedragsorganen en bewegingsorganen die niet precies weten hoe ze zich moeten gedragen bijvoorbeeld bij angst, woede of tederheid, maar ze hebben wel het vermogen het lichaam te activeren om mee te doen. De handen zijn een verlengstuk van de hersenen. Het is als het ware een klein brein dat terug praat tegen het grote brein. De handen hebben het beheer over onze spieren ten opzichte van onze sociale uitingen Het gebruik van onze handen als uitdrukkingsvorm heeft een belangrijke invloed op hoe we met onze primaire emoties omgaan.

Lichaam & karakter

Iemands karakterstructuur wordt zichtbaar in de bouw, motoriek en expressie van het lichaam. Dat is mogelijk omdat een karakter zich uitdrukt in een bepaalde lichaamsstructuur. Die structuur bouwt zich op tijdens de verschillende ontwikkelingsfasen. Al onze ervaringen, (inclusief tijdens onze groei in de moederschoot), alle spanningen, verwondingen en trauma’s die ons leven hebben beïnvloed, hebben de vorm van ons lichaam veranderd. Sommige veranderingen zijn goed zichtbaar, bijvoorbeeld een rechte stijve rug, hangende schouders of een ingevallen of opgeblazen borst, een oud getekend maskerachtig gezicht of een ingetrokken hoofd, zonder nek. Andere zijn subtieler, zoals een lichte afwijking in de schouders, een op het eerste gezicht onbeduidend overhangen naar een kant, armen of benen die in verhouding tot de romp te klein lijken, een teruggetrokken bekken, of een ongelijkmatige kleur van de huid die wijst op het ervaren van zowel kou als warmte. Onze karakterstructuur vormt de kern van wie we zijn geworden en is tevens het beginpunt van onze ontwikkeling. Want ze geeft vingerwijzingen omtrent de richting die je kunt gaan. Je kunt inzicht krijgen op angsten, conflicten en problemen die typisch voor jou zijn. Niet dat je moet proberen om daar van af te komen, naar oplossingen te zoeken of je van je karakterstructuur te ontdoen. Integendeel, het gaat er juist om dat je je karakterstructuur leert kennen. Want in je karakterstructuur ligt de potentie van je ontwikkeling besloten. Het kan je alles vertellen over wat mogelijk is als je je meer en meer kunt toevertrouwen aan de richting die het leven gaat. Als je je karakterstructuur doorleeft en accepteert ben je al op de goede weg. Belangrijk hierbij is echter dat je je karakterstructuur met zijn angsten , conflicten en problemen gaat zien als delen van jezelf. Zodat je ze vervolgens kunt omarmen en aanvaarden in plaats van ze te ontwijken, te negeren of ze te veranderen

Wie zijn we nu echt?

In de eindeloze zoektocht naar onze identiteit, rijst vaak de vraag: ‘wie zijn we nu echt’? Zijn we de optelsom van onze ervaringen, het deel dat onderhevig is aan de beperkingen van tijd en ruimte of dragen we iets eeuwigs in ons? Laten we daar eens naar kijken. Het ‘persoonlijke’ verwijst naar de persoon zoals we onszelf dagelijks ervaren. Het is het deel van ons dat uniek is, het is gevormd door onze persoonlijke geschiedenis en levenservaringen. Het wordt gekleurd door tijd, verandering en de eindigheid van zijn bestaan. Aan de andere kant is er ook het ‘onpersoonlijke’. Dit verwijst naar een dieper, tijdloos aspect van ons wezen. Het herinnert ons aan onze verbondenheid met iets groters dan onszelf, iets dat niet gebonden is aan de beperkingen van tijd en ruimte. Het ‘onpersoonlijke’ is de onveranderlijke kern van ons wezen. Het is de plaats waar onze diepste waarden, essentiële waarheden en menselijke natuur huizen. Het ‘onpersoonlijke’ is als een spiegel die de eeuwige waarheid weerspiegelt, ongeacht de veranderlijke schaduw van het ‘persoonlijke’. In dit verband kan het ‘persoonlijke’ worden gezien als het deel van ons dat de ervaringen en invloeden van onze tijd en omgeving opneemt en deze vervolgens reflecteert in onze overtuigingen en gedrag. Het is de schaduw die verschijnt wanneer het licht van het ‘onpersoonlijke’ valt op het doek van de tijdgebonden realiteit. Het ‘persoonlijke, dat gebonden is aan tijd, is slechts een deel van het grotere geheel. Het eeuwige zelf, dat dieper en tijdloos is, vertegenwoordigt een ander aspect van ons wezen. Samen vormen ze een relatie die de kern van ons mens-zijn raakt. Het begrijpen van deze verhouding kan leiden tot een dieper begrip van onszelf en onze plaats in de wereld, en ons helpen om een meer vervuld en zinvol leven te leiden.

Het is zondig als je niet van het leven geniet

 

Als je mij vraagt wat een zondaar is, dan zeg ik, je bent een zondaar als je niet van het leven geniet. Misschien een standpunt dat een andere kijk geeft op de traditionele opvattingen over zonde en moraliteit. Maar wat mij betreft is de  grootste zonde  het niet ten volle genieten van alles wat het leven te bieden heeft. Als je eet en drinkt puur om in het leven te blijven en je niet met smaak kunt eten en drinken, dan ben je zondig. Als je liefde nooit zomaar voor de lol kunt bedrijven, maar alleen om je voort te planten, dan ben je zondig. Het is geen waardering  tonen voor de rijke sensaties die voedsel, drank en vrijen met zich meebrengen. Het eten, drinken en vrijen om het genot er van is geen zonde, maar eerder de essentie van ons mens-zijn. Want alleen de mens heeft het vermogen om met smaak te eten en met plezier te vrijen. Dieren zijn daar niet toe in staat, ze kunnen niet met smaak eten, ze eten alleen om te eten. Als je dieren ziet vrijen, moet je eens naar hun uitdrukking kijken. Er valt geen greintje plezier of genoegen te bespeuren, het is gewoon een biologische drift. Het is binnen tien tellen gebeurd, waarna ze vervolgens weer overgaan tot de orde van de dag. Alleen de mens heeft het vermogen om van de aardse genoegens te genieten, het is een unieke menselijke capaciteit. Maar het vermogen om met volle teugen te genieten van de eenvoudige geneugten van het leven is niet alleen een voorrecht, maar ook een verantwoordelijkheid die de mens op een unieke positie plaatst in de grote dans van het leven.

Ga nooit de strijd aan met je lichaam



Vaak denkt men dat het geheugen van de mens iets van de geest is. Maar ons lichaam heeft ook een eigen geheugen. En het lichamelijke geheugen is altijd sterker dan die van de geest. Want iedere cel draagt een gecondenseerde evolutie in zich mee. In zekere zin vertegenwoordigd ons lichaam dus de hele evolutie. Er is een duidelijk verschil tussen ons lichaamsgeheugen en het geheugen van de geest. Het lichaamsgeheugen heeft te maken met overleven, want als we het negeren, afwijzen of er tegen gaan strijden, overleven we het niet. Zo komt honger bijvoorbeeld uit het lichaamsgeheugen. We kunnen die honger negeren, afwijzen of bestrijden, maar dat zal ontzettend moeilijk worden omdat te overwinnen. Maar stel dat we daar toch in slagen, dan zal het tevens onze grootste nederlaag betekenen. Want binnen negentig dagen zullen we dood zijn. In de inhoud van ons psychologische geheugen komt overleven niet echt voor.

Angst bijvoorbeeld, wat uit het psychologische geheugen komt heeft geen echte overlevingswaarde. Het is altijd angst over wat er eventueel in de toekomst zou kunnen gebeuren. Hoewel die angst wel echt lijkt, is ze niet op werkelijkheid gegrond Het is alleen maar een mechanische herhaling van ons denken. Maar stel dat je moet vluchten voor een tijger, dan is angst nodig om te overleven. In dit geval kun je er zeker van zijn dat het uit het lichamelijke geheugen komt. Hoe meer we ten tijde van angst onze geest de hoofdrol laten spelen, des te minder kan ons lichaam daar actief aan deelnemen. Dan moet het lichaam de geest wel volgen. En steeds wanneer dit het geval is sleept je lichaam zich alleen maar als een dood gewicht voort, waar geen leven meer inzit. Ga dus niet de strijd aan met je lichaam, want dat is zelfmoord. Luister naar je lichaam en niet naar je geest. Want de geest is altijd verdeeld. Steeds als er een deel van jou met een ander deel in conflict is, luister je naar je geest en niet naar je lichaam. Het lichaam is totaal, de geest is dat nooit.

Tijd heelt alle wonden

Ieder mens kent grote en kleine problemen. Toch heb ik op een of andere manier altijd het gevoel dat mijn problemen de grootste en de beroerdste zijn. Gelukkig weet ik ook dat mijn problemen vanzelf weer voorbij gaan. Zonder dat ik daar iets voor hoef te doen. Hoe beroerd en uitzichtloos mijn problemen ook zijn, uiteindelijk sterven ze gewoon een natuurlijke dood. Sommigen mensen gaan daarvoor naar een psychiater. Psychiaters zijn serieuze mensen. Met wat voor absurd probleem je ook komt, ze luisteren oprecht, trekken een conclusie en gaan direct aan het werk. Hoe lang het duurt voordat je van je probleem af bent heeft veel te maken met je financiele situatie. Want als je geld genoeg hebt kun je je hele leven er mee door blijven gaan. Maar er komt een tijd dat je er genoeg van hebt, dat je afrekent met je probleem. Op dat moment heeft de tijd je wond geheeld, niet de psychiater. Want het is gewoon een kwestie van tijd. Misschien had je probleem zichzelf al veel eerder opgelost. Maar de psychiater verhinderde het een natuurlijke dood te sterven

Het recht om te sterven

Ondanks dat ik bang ben voor de dood vindt ik dat ik het recht heb om te sterven wanneer ik dat wil. Want er kan een moment in mijn leven komen dat het genoeg is geweest. Niet omdat ik dement ben of aan een dodelijke ziekte lijdt. Maar gewoon omdat het mooi is geweest. Waarom wachten totdat ik van ouderdom sterf of door een auto wordt overreden ? Waarvoor nog langer wachten als ik intens geleefd en heb lief gehad. Wat heeft het nog voor nut als ik alles gedaan heb wat ik wilde doen en alles heb meegemaakt wat ik wilde meemaken.?. Wat zou verder leven dan nog kunnen toevoegen? Ik zal alleen maar in herhalingen vallen. Alsof ik steeds hetzelfde boek zit te lezen terwijl ik dat boek al duizenden keren uit heb. Ik wil alleen maar toestemming hebben omdat boek voorgoed dicht te slaan..Militairen, politie en rechters hebben in bepaalde omstandigheden het recht om andere mensen te doden die daar niet om gevraagd hebben. Maar als je er zelf om vraagt schijnt er niemand te zijn die daar het recht of toestemming voor heeft. Ik heb geen zin om het aan het toeval over te laten als ik het zelf kan regelen. Dan kan ik me tenminste op mijn gemak voorbereiden. Al mijn vrienden zal ik uitnodigen en ook al diegenen die ik heb liefgehad. Zodat ik al die mensen kan bedanken en rustig afscheid van ze nemen

Ik ben een papegaai

Ik weet niets van mezelf en niets over mezelf. Alles wat ik weet heb ik van anderen. Alles wat ik ooit geleerd heb is geleend materiaal. Zelfs de kennis over wie ik ben is tweede hands kennis. Iemand zegt bijvoorbeeld dat ik intelligent, dom, mooi, lelijk, introvert of extravert ben en vervolgens ga ik daar achteraan hollen. Als kind ben ik al gedresseerd om onecht te zijn. Iedereen in mijn omgeving heeft me altijd verteld hoe ik zou moeten zijn en hoe ik me zou moeten gedragen. En omdat ik daar voortdurend gevolg aan heb gegeven werd ik gewaardeerd. Als ik onecht was kreeg ik waardering en werd er gezegd dat ik echt was. Dus als ik onecht was noemde men dit echt. En zogauw ik mezelf probeerde te zijn was ik een probleemkind. Vandaar dat ik een papegaai ben geworden, een imitator. Ik ben nooit eerlijk geweest tegenover mezelf. Ik heb mezelf nooit de kans gegeven om mezelf te zijn. Blijkbaar is het gemakkelijker om iemand te imiteren dan om jezelf te zijn

Toeschouwers

Ik kijk gemiddeld twee uur per dag televisie. Onderzoeken hebben echter uitgewezen dat mensen gemiddeld 4 uur per dag kijken.Maar er zijn dwazen die misschien nog langer kijken. Gaande weg zijn we toeschouwers geworden. We kijken naar een erotische film Maar we vrijen zelf niet, dat doen acteurs. Wij doen niets, we kijken alleen maar toe. Met een drankje en een zak chips zitten we onderuitgezakt in onze stoel.Ook al is er een groot verschil tussen kijken en doen, toch voelen we ons tevreden als we een mooie liefdes film gezien hebben. Ondanks dat we alleen maar toekijken. Miljoenen mensen kijken toe en de mensen waar naar gekeken wordt zijn acteurs. Maar een acteur bedrijft niet echt de liefde. Want alles wat hij doet is onecht omdat hij er voor wordt betaald. Alles is vals, zijn liefdespel, zijn hartstocht, zijn genegenheid, zijn tederheid, allemaal onecht. Wat is er met de wereld gebeurd? Als je ziet dat mensen die iets doen acteren en er voor worden betaald, en de rest van de wereld niets doet en toekijkt. Één ding staat echter vast, hét leven kunnen ze ons in ieder geval niet afnemen , alleen onze televisie. Want helaas hebben we niets anders.

Angst voor de dood

Net als de meeste mensen ben ik bang voor de dood. Vandaar dat ik er niet graag over praat, of over nadenk.Doorgaans tracht ik dit voor mij zo onaangename onderwerp zoveel mogelijk te vermijden. Zodat ik denk dat alleen anderen doodgaan, althans dat het voor mij nog lang niet aan de orde is. Ik doe net of ik de enige uitzondering ben, alsof de dood aan mijn deur voorbij zal gaan . Daarom lijkt het alsof ik er me helemaal niet druk over maak. Maar diep van binnen ben ik ontzettend bang omdat er daar geen enkele twijfel over bestaat. Uiteindelijk weet ik natuurlijk één ding zeker en dat is dat ik dood ga. Het hele leven is voor mij één grote onzekerheid, terwijl de dood mijn enige zekerheid is. Daarom vindt ik de dood onrechtvaardig en onlogisch. Want als ik toch doodga, wat is dan de zin van het leven? Waarom en waarvoor leef ik dan, wat is de zin van dit alles? Als ik toch doodga kan ik er net zo goed á la de minuut een einde aan maken. Waarom dan nog verder gaan met elke dag weer opstaan, werken en weer naar bed gaan? Wat is de zin om voortdurend met die angst te leven, als er tenslotte toch een einde aankomt?

Alles wat ik doe is onbelangrijk

Alles wat ik doe in mijn leven is niet essentieel, onbelangrijk. Ook al denk ik soms dat het wel degelijk betekenis heeft. Wanneer ik stop met wat ik doe gaat er echter niets verloren.De wereld draait gewoon verder Zo ben ikvan de vroege morgen tot de late avond bezig met nutteloze zaken. En aan het eind van de dag ben ik daar doodmoe van. Vervolgens ga ik naar bed en de volgende morgen begin ik er weer opnieuw mee. Ik baal zo van dit zinloze bestaan, maar toch ben ik bang om naar die zinloosheid te kijken. Want als ik het niet de rug toekeer wordt ik depressief en ga ik me afvragen wat ik aan het doen ben. Alles wat ik doe heeft dus geen enkele zin. Maar ik moet er wel zin aan geven wil ik mijn gevoel van eigenwaarde voeden en versterken

Waarom ontsnappen?

Ik ben liever met gisteren of morgen bezig dan met het huidige moment. Want in het huidige moment komt er een onbestemd gevoel van angst, onrust en ontevredenheid over me heen. Dit komt omdat alles wat ik eigenlijk ben, maar nooit heb willen zijn daar onder verborgen zit. Al mijn onzekerheid, faalangst, minderwaardigheidsgevoelens, verdriet, lusteloosheid, eenzaamheid, machteloosheid, hopeloosheid, zinloosheid en allerlei vage, sombere, onbestemde angstgevoelens zitten daar onder verstopt. Door mijn verzet, ontkenning en ontwijking zijn deze gevoelens in mijn binnenwereld tot stilstand gekomen. Ze zijn daar als het ware bevroren, onbewust geworden en dus ver weg van de buitenwereld .Waardoor ze niet meer in contact staan met de werkelijkheid van het huidige moment. Dat is dan ook de reden dat ik deze gevoelens alleen nog kan waarnemen als vage angst, onrust en ontevredenheid, maar soms ook als een leegte, een niets, een gevoel van niemand zijn. Op die manier heb ik het huidige moment tot mijn grootste vijand gemaakt..

Ontsnappen aan de zinloosheid

Al mij activiteiten hangen nauw samen met de zinloosheid van het bestaan en het proberen daaraan te ontsnappen, dit is wat ik ontdekt heb. Dat is hetgene waar ik voornamelijk mee bezig ben in mijn leven. Vandaar dat ik altijd op zoek ben naar iets wat mijn leven invulling kan geven om op die manier aan het gevoel van zinloosheid te ontkomen.. Zelfs nu ik weet dat ik op de verkeerde weg zit ga ik gewoon door. Ik blijf maar zoeken, ondanks dat het niet het gewenste resultaat zal opleveren. Voornamelijk uit een gevoel van gemis, een gevoel van onvervuld zijn. Toch geloof ik diep in mijn hart nog steeds dat ik hét ooit op deze manier zal vinden. Dit komt met name omdat ik geen andere mogelijkheden kan zien. Daarom is mijn hoop nog lang niet vervlogen en zoek ik gewoon verder naar een zinnig leven dat vrij en onbezorgd is vol met schoonheid, vreugde en vervulling. Zolang die hoop blijft bestaan denk ik dat zoeken de enige juiste manier is. Ondertussen schijn ik niet te beseffen dat juist dit zoeken de oorzaak is van alle zinloosheid

Egoisme

Bezoekers van mijn weblog vinden dat ik nogal egocentrisch bezig ben. Ik kan me dat wel voorstellen, want zingeving is een egocentrische bezigheid. Op het eerste gezicht lijkt het een vlucht uit de wereld. Maar toch is dat niet helemaal waar. Want een andere wereld kan slechts ontstaan als ieder mens, individueel verandert. De wereld wordt niet anders als ik niet verander. Want de wereld is slechts een uitdrukking van mijn innerlijke wereld Als ik verander verandert de wereld ook. Als ik niet verander, verandert de wereld evenmin. Alleen als ik verander kan er echt iets veranderen. De enige echte wereldhervorming vindt plaats binnen in mij. Hoewel het een puur persoonlijke zaak is zijn er natuurlijk altijd autoriteiten die mij graag willen vertellen hoe ik dat moet doen. Desondanks zal ik daar echter zelf verantwoordelijkheid voor moeten nemen.Want ik weet dat er geen autoriteiten bestaan. Er is niemand die mij kan vertellen wat ik moet doen. De enige autoriteit die bestaat ben ik zelf.

Waar ik eigelijk naar zoek

Uit mijn schrijven in vorige logs blijkt steeds dat ik op zoek ben naar iets wat er nu niet is. En aangezien ik alleen kan zoeken naar iets wat ik al ken, moet ik ergens weten waar ik naar zoek.. Want hoe zou ik moeten zoeken naar iets wat ik nooit ervaren heb? Hoe zou ik dat moeten vinden? Waar zou ik dan naar moeten kijken? En hoe zou ik kunnen weten wanneer ik het gevonden had? Dat zou ik alleen kunnen weten als ik het zou herkennen. Ik kan alleen iets herkennen als ik het reeds ken. Waarschijnlijk zoek ik dus naar aangename dingen uit het verleden die nog ergens in mijn geheugen zitten. Mischien een buitengewone ervaring van vorig jaar, dertig jaar geleden of misschien zelfs van voor mijn geboorte. Wellicht zijn het wel die gelukzalige negen maanden in de baarmoeder die in mijn geheugen voortleven.. Misschien ben ik wel op zoek naar de oer-geborgenheid van de baarmoeder. Omdat ik die geborgenheid ben kwijtgeraakt kan het zijn dat ik op allerlei manieren probeer weer een veilig en warm nest te vinden. Een nest waar ik me beschermd voel tegen de boze buitenwereld. Tot nu toe echter zonder succes

Ambitie

Ik ben een ambitieuze, gemotiveerde doelzoeker. Wat mij betreft is ambitie niets anders dan proberen de zin van het leven te ontdekken. Daarom ben ik altijd onderweg naar een doel, wat dat doel ook moge zijn.. Vandaag is voor mij uitsluitend een middel om morgen mijn doel te bereiken. Elke dag maak ik mezelf wijs dat dit niet het werkelijke leven is, maar dat het echte leven nog moet komen. Dat op een zekere dag, wanneer ik me doel bereikt heb het allemaal anders zal worden. Op die dag zal er een nieuwe gelukkige tijd aanbreken die mij veel voldoening zal schenken, en verdwijnt dat nare lege gevoel van binnen. Maar helaas de realiteit blijkt anders. Want zogauw mijn doel werkelijkheid is geworden kom ik tot de teleurstellende conclusie dat het mij weer niet gebracht heeft wat ik er van verwachtte. Dus kies ik weer een ander doel. Zo blijft er altijd wel een doel aan de horizon. Op die manier blijf ik maar achter mijn doelen aan rennen, maar hoe hard ik ook ren de afstand wordt niet kleiner. Er blijft altijd een kloof bestaan, een groot gat. Het gat van de zinloosheid

Zinloos leven

Ik voel me goed in mijn vel als ik een doel heb in mijn leven, want dan lijkt het leven zin te hebben. Heb ik geen doel dan voel ik me nutteloos en overbodig. Dan lijkt niets nog enige zin te hebben. Op zo'n moment komt de zinloosheid van het bestaan om de hoek kijken. Zolang ik nog een doel heb voel ik die zinloosheid niet. Dus schep ik een doel om te proberen aan de zinloosheid te ontsnappen.Ik streef naar meer geld, beter werk, meer vrije tijd, een liefdevolle relatie, meer kennis, een betere functie, meer/minder verantwoording, meer vastigheid, betere voorzieningen, meer succes, meer erkenning, enzovoort. Maar dit is slechts uitstel van executie. Want wanneer ik een doel nastreef lijkt het op dat moment heel interessant en spannend. Maar als ik er in slaag mijn doel te verwezenlijken ga ik algauw voelen dat het mij niet heeft opgeleverd wat ik er van verwacht had. Achteraf blijkt dat ik daar toch niet voldoening in heb gevonden omdat er een bepaalde onrust blijft bestaan, een gevoel van dat er toch nog iets ontbreekt. Als gevolg daarvan gaan ik opnieuw op zoek naar een andere, betere werkelijkheid om mijn leven weer zin te geven. En zo draai ik in een cirkeltje rond.

Okay voelen

Omdat ik me over het algemeen niet okay voel, onderneem ik van alles om daar vanaf te komen, om me toch maar okay te voelen. Als ik me lui voel doe ik er alles aan om dit te veranderen Want ik voel me pas okay als mijn luiheid verdwenen is. Wanneer ik me onzeker voel ga ik er van alles aandoen om het tij te keren. En ik voel me pas okay als mijn onzekerheid verdwenen is Als ik me depressief voel tracht ik daar zo snel mogelijk vanaf te komen. En alles is weer okay als ik niet meer depressief ben. Ik heb steeds het idee dat ik aan mezelf moet werken om me okay te voelen. Hierdoor ben ik voortdurend aan het sleutelen aan mezelf. Maar in wezen gebeurt er niets, fundamenteel veranderd er niets. Want er blijven voor mij nog altijd redenen genoeg over om me niet okay te voelen. Er moet altijd nog wel het een en ander in orde gebracht worden wil ik me okay voelen. Wat ik ook doe er blijft altijd een gevoel van dat er iets aan scheelt, dat er iets ontbreekt.En zolang dit het geval is voel ik me niet okay

Teleurstelling

Het heeft mij veel tijd en teleurstellingen gekost voor dat ik ging beseffen dat niets in het leven mij een vervuld gevoel kan geven. Met zoeken heb ik het in ieder geval niet kunnen vinden. Dit komt mede omdat ik het altijd in de buitenwereld zoek. Ik probeer steeds mijn omgeving te veranderen. Maar mijn omgeving blijft altijd hetzelfde omdat ik zelf niet verander. Soms ben ik wel eens een tijdje tevreden. Maar dat is meestal voor korte duur. Want zogauw ik een tijdje tevreden ben ga ik me weer vervelen, dan komt die zinloze leegte weer op me af. Alles wat ik meemaak in mijn leven gaat op den duur vervelen. Of het nu gaat om bezit, succes en kennis of om relaties, seks of andere afleiding. Steeds opnieuw komt die vervelende zinloze leegte naar boven. Soms als een onbestemd gevoel, maar af en toe ook heel direct.Omdat vervelende gevoel uit de weg te gaan zoek ik weer een nieuwe uitdaging. Ik ga nog meer mijn best doen, de lat komt hoger te liggen, nog meer, nog groter, nog beter, nog mooier, nog exlusiever. Maar ik blijf iets missen, daarom houdt mijn eeuwige zoeken op deze manier nooit op.

Zinvol leven & De derde wereld

Zinvol leven hangt ook een beetje af van waar je woont. Want in arme landen leidt men een zinvoller leven dan in rijke landen. Woon je in een arm land dan kun je nog veel vergaren. Dat geeft zin aan het leven. Als je in een rijk land woont en je hebt echt alles wat deze wereld je kan bieden. Dan heeft het leven weinig zin meer. Daarom wordt er in rijke welvarende landen meer zinloosheid ervaren dan bijvoorbeeld in derde wereld landen. Een arm volk ervaart die zinloosheid niet. Een arm mens kan zich nog druk maken om een dak boven zijn hoofd. Hij moet er soms jarenlang voor ploeteren en dat geeft het leven zin, want er valt nog iets te bereiken.Als hij eenmaal een woning heeft is hij een paar weken gelukkig, maar het is een leeg huis, dus er kan nog van alles in. Hij gaat dus door met vergaren en zal zich nooit afvragen of het leven wel zin heeft. Maar stel je nu eens voor dat diezelfde persoon alles al zou hebben. Het huis en het interieur dat hij wilde, de auto waarnaar hij verlangde, kortom dat al zijn dromen zijn uitgekomen en dat hij alles zou hebben wat zijn hartje begeerde. Wat is de zin dan nog van alles? Wat is dan nog het doel van het leven? Waar ben je dan nog mee bezig? Ben je dan alleen nog bezig met het doden van de tijd? Of zou je dan een andere betekenis ontdekken?

Een eigen mening

Veel mensen denken er een eigen mening op na te houden. Ondergetekende hoort ook bij die mensen. Want ik vindt het eveneens leuk om mijn mening te verkondigen Hoewel er ook mensen zijn die zeggen er geen mening over te hebben. Vanzelfsprekend hebben ook zij een mening. Alleen spreken ze hun mening niet uit. Maar is onze mening eigenlijk wel zelf bedacht? Is onze mening wel een eigen mening.? Of ontlenen we onze mening aan onze opvoeding, vooroordelen, politieke voorkeuren, de bijbel of aan de koran?. Of hebben we onze mening te danken aan religies, godsdiensten of een bepaalde levensbeschouwing? Natuurlijk kun je je verdiepen in de grondbeginselen van een of andere politieke partij of de heilige geschriften bestuderen. Het zal je ongetwijfeld veel kennis en informatie opleveren. Maar geeft het je een eigen mening? Ik weet het niet. Wat ik overigens wel weet is dat een mening onmogelijk de waarheid kan zijn. Want waarom zouden wij anders zo van mening verschillen? Daarom kan de waarheid nooit bedacht zijn. De waarheid kan alleen gevonden worden door ze zelf te ervaren

Dé waarheid

Wat is dé waarheid? Soms vraag je je af of dé waarheid wel bestaat. Is dat wat ik in mijn logs schrijf, dé waarheid,.of mijn waarheid. Ieder weldenkend mens zal begrijpen dat de inhoud van mijn weblog niet dé waarheid is, maar slechts mijn waarheid. Zo hebben we allemaal onze eigen waarheid, dat neemt niet weg dat dé waarheid bestaat. Maar onze eigen waarheid is niet de enige waarheid, terwijl dé waarheid wel de enige waarheid is.Toch zijn er mensen die hun waarheid ontlenen aan de z.g. 'heilige geschriften' en dat als dé waarheid presenteren. Van daar uit proberen zij andere mensen hun waarheid op te dringen. Sommigen gaan daarbij zelfs zo ver dat ze denken vanuit hun waarheid te mogen doden of sterven. Wanneer iemand bezeten is van zijn waarheid en daar voor genegen is anderen te doden of zelf te sterven, die heeft er geen bal van begrepen. Want niemand kan dé waarheid bezitten. Omdat dé waarheid niet begrensd, beknopt, bekrompen, kortzichtig of vergankelijk is. Dé waarheid is er gewoon, ze komt niet en gaat niet, ze is eeuwig durend. Iedereen houdt zich bezig met dé waarheid. Sommigen met het zoeken er naar, maar de meesten met het vluchten er voor.

Zinvol leven & De samenleving

Ik leef in een samenleving die mij op alle mogelijke manieren probeert voor te houden dat een tevreden en gelukkig leven buiten mij zelf te vinden is. Reclamespotjes op de televisie, prachtige foto's in tijdschriften, of posters op billboards lonken mij overal toe met reclame, van snelle auto's, exotische drankjes, verre vacantie-reizen, design meubels, enz. Hierop worden deze producten getoond met op de achtergrond prachtige stranden , indrukwekkende wolkenluchten of volmaakte vrouwenlichamen. Met als doel mij te doen geloven dat ik vervulling kan vinden in de vele verlokkingen die de materiele wereld te bieden heeft. Al deze boodschappen hebben op mij een hypnotiserende werking. Het geeft de suggestie dat als ik er zó uitzie, dié auto heb, naar dát land met vakantie ga of zo'n huis met zo'n interieur heb, ik een gelukkig en tevreden mens zal zijn. Natuurlijk is de reclamewereld niet verantwoordelijk voor mijn neiging vervulling buiten mezelf te zoeken, maar ze speelt wel handig op mijn verlangen in.

Status & Minderwaardigheid

De generatie waartoe ik behoor is opgegroeid in een tijdperk waarin de inkomens alsmaar groeiden en de welvaart in toenemende mate steeg. Grote mogelijkheden dus voor zo iemand als ik die gek is op geld uitgeven..Maar ondanks dat ik in de loop van de jaren steeds meer ben gaan consumeren, heeft het mij niet gelukkiger gemaakt. Ik ben me bewust geworden van mijn zucht naar steeds meer 'aanschaffingen'. Maar waarom eigenlijk, met welk doel?. Geld en status zijn onmiskenbaar met elkaar verbonden. Daarom zal mijn aanschafgedrag wel op een of andere manier te maken hebben met een minderwaardigheidsgevoel. Ik vergelijk mezelf namelijk voortdurend met anderen. Niet alleen intellectueel en lichamelijk, maar ook op financieel gebied .En natuurlijk zijn er massa's mensen die een veel groter inkomen hebben.Daarom is het onmogelijk mij niet minderwaardig te voelen als ik ga vergelijken. Want hoe rijk je ook bent er is altijd nog wel iemand die rijker is. Vandaar dat wat mij betreft de hele wereld minderwaardigheidsgevoelens heeft. Dat is ook de reden dat het communisme zo'n grote invloed heeft gehad. Niet als economisch uitgangspunt. Maar uit het diepe verlangen van ieder mens dat we uiteindelijk allemaal gelijk willen zijn. Daarom was het communisme gewoon een psychologische troost voor al die mensen die zich op een of andere manier minderwaardig voelden.

Wachten

Mijn hele leven staat in het teken van wachten. Ik wil het leven niet tegemoet treden zoals het nu is. Ik wil de werkelijkheid niet echt leren kennen. Daarom wacht ik totdat mijn verlangens werkelijkheid zijn geworden. Maar elk verlangen roept weer een ander verlangen op Al schep ik nog zoveel verlangens, geen daarvan bereikt ooit de finish. Verlangens beloven van alles maar brengen blijkbaar nooit iets. Want in mijn verlangens verkeer ik in een diepe slaap/droomtoestand. Verlangens spelen zich altijd af in de toekomst en dat is de oorzaak van mijn wachten. Verlangens zijn niet de werkelijkheid. Want de werkelijkheid is nooit in de toekomst, het is altijd hier-en nu. Maar toch blijf ik wachten. Wachten totdat ik gelukkig ben met wat ik heb en tevreden met wat ik ben. Kortom wachten totdat al mijn verlangens zijn vervuld. Als ik blijf wachten totdat al mijn wensen vervuld zijn, dan kan ik echter wachten totdat ik een ons weeg.

Zinloosheid van buitenaf

De laatste tijd lukt het mij steeds meer om de leegte te ontvluchten. Trouwens zomers lukt het mij altijd wel om aan de zinloosheid te ontsnappen. Er is dan buiten van alles te doen, veel vermaak dus en dat geeft afleiding heb ik gemerkt. Wanneer het mooie weer voorbij is en het s'avonds eerder donker is breng ik weer meer tijd binnenshuis door. En dat betekent ook meer televisie kijken. En ik moet zeggen dat ik daar bepaald niet vrolijk van wordt. Heb ik tot nu toe vooral geschreven over de zinloosheid in mijzelf nu wil ik het hebben over de zinloosheid die van buiten op mij afkomt. Bij het zien van het soms uitzichtloze leed van mensen dringt zich de voor mij onontkoombare vraag opnieuw weer op; wat is de zin van dit alles? Waarom sterven kinderen van de honger of van de vreselijkste ziekten? Hoe komt het dat vooral zogenaamde godsdienstige mensen elkaar het licht in de ogen niet gunnen en elkaar op een afschuwelijke manier afslachten. Wat is de zin van de alles vernietigenden orkanen, overstromingen, aardverschuivingen en andere natuurrampen. Het zijn vragen die ik normaal gesproken liever uit de weg ga. Maar vandaag breek ik mijn denken er op stuk. Ik merk dat er een grote machteloosheid over me heen komt en dat ik me heel klein voel. Toch verzet ik me daartegen omdat ik niet kan aanvaarden dat het de waarde van het menselijk bestaan tot een minimum reduceert