Net als de meeste mensen ben ik bang voor de dood. Vandaar dat
ik er niet graag over praat, of over nadenk.Doorgaans tracht ik dit voor mij zo
onaangename onderwerp zoveel mogelijk te vermijden. Zodat ik denk dat alleen
anderen doodgaan, althans dat het voor mij nog lang niet aan de orde is. Ik doe
net of ik de enige uitzondering ben, alsof de dood aan mijn deur voorbij zal
gaan . Daarom lijkt het alsof ik er me helemaal niet druk over maak. Maar diep
van binnen ben ik ontzettend bang omdat er daar geen enkele twijfel over
bestaat. Uiteindelijk weet ik natuurlijk één ding zeker en dat is dat ik dood
ga. Het hele leven is voor mij één grote onzekerheid, terwijl de dood mijn enige
zekerheid is. Daarom vindt ik de dood onrechtvaardig en onlogisch. Want als ik
toch doodga, wat is dan de zin van het leven? Waarom en waarvoor leef ik dan,
wat is de zin van dit alles? Als ik toch doodga kan ik er net zo goed á la de
minuut een einde aan maken. Waarom dan nog verder gaan met elke dag weer
opstaan, werken en weer naar bed gaan? Wat is de zin om voortdurend met die
angst te leven, als er tenslotte toch een einde aankomt?
