De generatie waartoe ik behoor is opgegroeid in een tijdperk waarin de
inkomens alsmaar groeiden en de welvaart in toenemende mate steeg. Grote
mogelijkheden dus voor zo iemand als ik die gek is op geld uitgeven..Maar
ondanks dat ik in de loop van de jaren steeds meer ben gaan consumeren, heeft
het mij niet gelukkiger gemaakt. Ik ben me bewust geworden van mijn zucht naar
steeds meer 'aanschaffingen'. Maar waarom eigenlijk, met welk doel?. Geld en
status zijn onmiskenbaar met elkaar verbonden. Daarom zal mijn aanschafgedrag
wel op een of andere manier te maken hebben met een minderwaardigheidsgevoel. Ik
vergelijk mezelf namelijk voortdurend met anderen. Niet alleen intellectueel en
lichamelijk, maar ook op financieel gebied .En natuurlijk zijn er massa's mensen
die een veel groter inkomen hebben.Daarom is het onmogelijk mij niet
minderwaardig te voelen als ik ga vergelijken. Want hoe rijk je ook bent er is
altijd nog wel iemand die rijker is. Vandaar dat wat mij betreft de hele wereld
minderwaardigheidsgevoelens heeft. Dat is ook de reden dat het communisme zo'n
grote invloed heeft gehad. Niet als economisch uitgangspunt. Maar uit het diepe
verlangen van ieder mens dat we uiteindelijk allemaal gelijk willen zijn. Daarom
was het communisme gewoon een psychologische troost voor al die mensen die zich
op een of andere manier minderwaardig voelden.
