De laatste tijd lukt het mij steeds meer om de leegte te
ontvluchten. Trouwens zomers lukt het mij altijd wel om aan de zinloosheid te
ontsnappen. Er is dan buiten van alles te doen, veel vermaak dus en dat geeft
afleiding heb ik gemerkt. Wanneer het mooie weer voorbij is en het s'avonds
eerder donker is breng ik weer meer tijd binnenshuis door. En dat betekent ook
meer televisie kijken. En ik moet zeggen dat ik daar bepaald niet vrolijk van
wordt. Heb ik tot nu toe vooral geschreven over de zinloosheid in mijzelf nu wil
ik het hebben over de zinloosheid die van buiten op mij afkomt. Bij het zien van
het soms uitzichtloze leed van mensen dringt zich de voor mij onontkoombare
vraag opnieuw weer op; wat is de zin van dit alles? Waarom sterven kinderen van
de honger of van de vreselijkste ziekten? Hoe komt het dat vooral zogenaamde
godsdienstige mensen elkaar het licht in de ogen niet gunnen en elkaar op een
afschuwelijke manier afslachten. Wat is de zin van de alles vernietigenden
orkanen, overstromingen, aardverschuivingen en andere natuurrampen. Het zijn
vragen die ik normaal gesproken liever uit de weg ga. Maar vandaag breek ik mijn
denken er op stuk. Ik merk dat er een grote machteloosheid over me heen komt en
dat ik me heel klein voel. Toch verzet ik me daartegen omdat ik niet kan
aanvaarden dat het de waarde van het menselijk bestaan tot een minimum
reduceert
