Autonomie

In de meer ontwikkelde landen ontstaat vaak een conflict door het ontstaan van autonomie. Bij veel mensen is er een honger naar vrijheid, maar helaas begrijpt men de aard van vrijheid niet en de verantwoordelijkheid die dit met zich meebrengt. Voor kinderen betekent vrijheid zich ontworstelen aan de ondergeschiktheid en sleur van de ouders en het verlangen naar een groter deel van de goede dingen van het leven zoals consumptieartikelen, huisvesting, kleding, amusement, enz. Voor volwassenen betekent het dezelfde dingen plus een deel van de verantwoordelijkheid voor het politieke en economische systeem. Want zij zijn de politici, bureaucraten, politie, het leger, leraren, advocaten, artsen, eigenaren en beheerders van onroerend goed, werkgevers, enz. Zowel kinderen als volwassenen houden zich fundamenteel bezig met hun leven en het leven van andere mensen. Kinderen doen dat via de ouders om hun behoeften en wensen te vervullen. Bij volwassenen worden niet alleen hun fysieke behoeften en wensen door anderen vervuld, maar ook aan hun behoefte aan positie, macht, status, gezag over anderen wordt voldaan. De autonome persoon heeft ook fysieke en sociale behoeften die hij graag vervuld ziet, maar in tegenstelling tot andere mensen heeft hij niet de behoeften aan gezag en macht over anderen. Het belangrijkste voor de autonome persoon is de vrijheid om te leven op zijn eigen manier, zonder tussenkomst van kinderen die voortdurend roepen om steun en bezit, of die van volwassen mensen met hun wetten en regels die gezag uitoefenen over personen en bezit van anderen. Autonome mensen willen in de wereld functioneren met volledige verantwoordelijkheid voor zichzelf en hun eigen leven, en alleen die verantwoordelijkheid voor anderen als ze er zelf voor kiezen. Zo'n manier van functioneren is tegen het collectivisme van de mens in ontwikkeling.