Aanraken en aangeraakt worden

Onze handen zijn actieorganen, het zijn verlengstukken van het lichaam en het brein die met elkaar communiceren en elkaars gedrag beïnvloeden. Wanneer je openbare sprekers of docenten ziet spreken of iets uit zien leggen maken ze met hun handen soms wilde gebaren. Ook bij de meeste mensen die praten zie je dat ze hun handen strekken of draaien, hun vuisten dicht knijpen en weer openen, alsof ze hun emotionele expressie afremmen of juist versterken. Ik ben gaan begrijpen dat handuitdrukkingen niet alleen een manier zijn om emotioneel met anderen te communiceren, maar ook het lichaam aansporen om mee te doen in die uitdrukking, of helpen de uitdrukking te versterken. De handen zijn een vorm van onbewust handelen en tevens een richtlijn voor hoe te handelen. De handen begroeten en ontmoeten de wereld als een verlengstuk van het lichaam, als onafhankelijke toezichthouders die het organisme vertellen wat er staat te gebeuren. Handuitdrukkingen communiceren met het organisme wat het doet, en geeft door die uitdrukking aan, wat het lichaam terug moet doen. Handen zijn zelfstandige gedragsorganen en bewegingsorganen die niet precies weten hoe ze zich moeten gedragen bijvoorbeeld bij angst, woede of tederheid, maar ze hebben wel het vermogen het lichaam te activeren om mee te doen. De handen zijn een verlengstuk van de hersenen. Het is als het ware een klein brein dat terug praat tegen het grote brein. De handen hebben het beheer over onze spieren ten opzichte van onze sociale uitingen Het gebruik van onze handen als uitdrukkingsvorm heeft een belangrijke invloed op hoe we met onze primaire emoties omgaan.