Gewoonlijk ga je volledig op in je plannen en ambities. Omdat je er heilig
van overtuigd bent dat die je leven zin en betekenis zullen geven. Het geeft je
een gevoel van 'ik besta', er gebeurt iets, ik heb een doel in mijn leven. En je
hoopt daarmee je dromen, plannen en idealen gestalte te kunnen geven Afgezien je
daarin slaagt of niet, je zult daar nooit voldoening in vinden. Want als je
dromen niet uitkomen ben je zo al zo niet voldaan, maar ook als ze wel uitkomen
blijf je je onvoldaan voelen. Het is dan net of er primair iets ontbreekt, alsof
je iets fundamenteels mist. Toch blijft het verlangen naar vervulling bestaan.
Het is een psychologische pijn wat voelt als een knagende innerlijke leegte, als
een ontoereikendheid, of als zinloosheid. Die leegte was er altijd al, maar werd
opgevuld door je plannen en ambities, zodat je de pijn niet voelde. Nu die
leegte-vullers zijn weggevallen voel je die pijn in al zijn hevigheid . In
eerste instantie zul je proberen de pijn te ontlopen of te ontkennen. Maar zo
gauw je merkt dat dit niet lukt, ga je iets anders proberen. Je neemt dan drugs
of alcohol, of je gaat aan reiki, meditatie of yoga doen. Uiteindelijk om
iemand te worden die vrij is van pijn. Maar juist dit worden is de oorzaak van
de pijn, het komt voort uit de neiging redding te zoeken bij iets wat buiten
jezelf ligt. Waardoor je altijd met lege handen blijft staan. Ondertussen blijf
je innerlijk groeien. Je wordt steeds spiritueler, liefdevoller en socialer.
Maar in werkelijkheid ben je een wolf in schaapskleren, de duivel vermomd als
heilige. Voor het oog van de buitenwereld ben je gelukkig en vrij, maar
innerlijk voel je je leeg en lijd je pijn
