Men heeft
altijd beweert dat psychiatrie een wetenschap is. Pas de laatste tijd geeft men
toe onvoldoende zicht te hebben in de bio-chemische werking van de hersenen om
tot een eenduidige theorie te komen over het functioneren van de geest. Vandaar
dat als je een psychiater vraagt naar de oorzaak van een
geestelijke stoornis, de werking van een voorgestelde behandeling of om een test
om de “stoornis” vast te stellen, dat hij zal moeten toegeven dat hij dit
allemaal niet weet en dat er geen testen bestaan om geestelijke stoornissen
vast te stellen. Hij zal echter niet aarzelen om wetenschappelijk klinkende
termen als “evidence based”, “chemische onevenwichtigheid in de hersenen” of
“serotoninetekort” te gebruiken om je te overtuigen van de wetenschappelijkheid
van zijn diagnoses en behandelingen. Ondanks dat hij geen idee heeft hoe een
chemisch evenwicht eruit zou moeten zien. Het pretenderen dat geestelijke
ziekten worden veroorzaakt door een chemische onevenwichtigheid in de hersenen
is dus pure fantasie.Psychiaters zien nog steeds het tot stand brengen van
veranderingen in de hersenen als de belangrijkste doelstelling van hun werk
Maar psychiaters kennen geen oorzaken of geneeswijzen
voor geestelijke stoornissen, ze weten ook niet wat hun “behandelingen” precies
doen bij een patiënt. Ze hebben alleen theorieën en verdeelde meningen over hun
diagnoses en methoden die elke wetenschappelijke basis missen. Mensen kunnen te maken krijgen met innerlijke strijd, diepgaande
angsten of niet geheelde trauma's, die leiden tot een geestelijke crisis. Maar
suggereren dat deze problemen worden veroorzaakt door “hersenziekten” die alleen
verlicht kunnen worden met gevaarlijke pillen, is oneerlijk, schadelijk en vaak
dodelijk. Zulke drugs richten vaak meer schade aan dan een verdovend middel en
zijn in staat om iemand tot geweld of zelfmoord aan te zetten. Ze maskeren de
werkelijke oorzaak van problemen en verzwakken het individu, waardoor hem of
haar de mogelijkheid en de hoop wordt ontnomen om werkelijk te
herstellen.
