Het eerste wat ik doe als ik s'morgens de krant open sla, is het lezen van de overlijdens-advertenties. Dat is misschien een ziekelijke gewoonte, maar ik kan het niet laten. Ik ga daarbij op een bepaalde manier te werk. Doorgaans kijk ik eerst of ik de overledene op een of andere manier gekend hebt. Vervolgens hoe oud of jong die persoon was en wie hij achtergelaten heeft. Wanneer de overledene zelf nog jong is, laat hij over het algemeen een jonge partner en jonge kinderen achter. En dat vindt ik dan bijzonder tragisch. Niet zo zeer voor degenen die achterblijven, maar meer voor de dode zelf. Het vreemde van het geval is, dat ik namelijk diep medelijden heb met de overledene, in plaats van met de overlevenden. Maar het meest afwijkende van mijn gedrag vindt ik echter dat ik absoluut geen medelijden heb met mezelf, als iemand is overleden. Want die overleden persoon brengt uiteindelijk de boodschap van mijn eigen naderende dood. Vandaag staat zijn overlijdensadvertentie in de krant. Morgen of overmorgen staat die van mij er in. Net zoals ik nu zijn advertentie lees en medelijden met hem heb, zo zullen andere mensen mijn overlijdensadvertentie lezen en medelijden met mij hebben En het vervelende daarvan vindt ik dat ik die mensen niet eens kan bedanken.
