In de meeste relaties ontbreekt de openheid. Beide partners hebben zich afgesloten voor elkaar. Ieder voor zich leeft in zijn eigen gevangenis. Maar soms komen ze elkaar tegen, ontmoeten ze elkaar. Maar het zijn slechts de muren van de gevangenis die elkaar raken. Het zijn de muren waarachter ze zich verschuilen. Zo leven ze langs elkaar heen, hebben nooit echt contact met elkaar. Omdat ze gevangen zitten in hun eigen harnas. Soms kruisen die harnassen elkaar, soms raken hun lichamen elkaar aan, maar deep down blijven ze afgescheiden, geisoleerd. Zelf als ze de liefde bedrijven, wanneer hun lichamen samengaan, dringen ze niet echt in de ander door. Hun lichamen maken weliswaar contact, maar een ieder blijft in zijn eigen cocon, in zijn eigen gevangenis. Men spreekt wel van 'eenwording', maar daar is geen sprake van. Zelfs bij seks waarbij je toch mag aannemen dat het gevoel van verbondenheid het diepst is tussen beide partners, is er in geen enkel opzicht sprake van een synthese. Om de eenvoudige reden dat beide niet open kunnen zijn. Want als je niet open kunt zijn is 'eenwording' uitgesloten. En als er geen openheid bestaat is liefde onmogelijk
