Leven bestaat dankzij het ritme tussen tegengestelden. Wanneer je in dat ritme zit voel je je rustig en op je gemak, Als er iets positiefs verschijnt heet je het welkom, als er iets negatiefs gebeurt heet je het eveneens welkom. Want je weet dat het partners zijn in hetzelfde spel. Je kunt niet altijd positief zijn, anders verliest het positieve alle betekenis. Het positieve moet steeds weer gevolgd worden door het negatieve. Positiviteit kan op zich niet bestaan, er is een contrast nodig. Hoe donkerder de nacht, hoe helder de sterren. Zo kent al het positieve zijn eigen negativiteit en al het negatieve zijn eigen positiviteit. Dit alles is theorie, de praktijk is dat we de illusie hebben dat tegengestelden gescheiden kunnen worden. Maar denk eens aan het leven zonder de dood. Dat zou toch ondraaglijk zijn. Juist omdat het leven vergankelijk is krijgt het diepgang. Wanneer het leven eeuwig zou zijn, wie is er dan nog mee bezig. Wanneer je kunt zien dat alle tegengestelden één zijn, worden oude vijanden elkaars geliefden. Je leven wordt een melodie van positief en negatief. Dan ben je vriend geworden met je totale zelf en niet slechts met de helft.
