Iemand die lijdt begint zelden of nooit aan zelfonderzoek. Dat klinkt misschien vreemd als ik dat zeg. Omdat je waarschijnlijk denkt dat zelfonderzoek juist een goede manier is om van je lijden af te komen. Maar zelfonderzoek is avontuurlijk en je bent geen avonturier als je ongelukkig bent. Integendeel iemand die ongelukkig is heeft een houding ontwikkelt van ontkenning, afwijzing en verzet. Hij zegt in feite 'nee' tegen het leven. Het is een bangerik geworden die zich vastklampt aan zijn misére. Dat is vertrouwd. Het is bekend terrein en je bent er tenminste aan gewend. En het is beter om te leven met bekend leed, dan je in het onbekende te storten. Ook al weet je dat het een lijdensweg is, maar je kent tenminste die weg. Een ongelukkig iemand kan zijn lijden moeilijk opgeven. Mensen die lijden hebben het daar razend druk mee, daarom vervelen zich nooit. Ze praten heel graag over hun kommer en kwel en blazen die zelfs op. Ze genieten er zo intens van dat ze er af en toe zelfs een subtiel geluksgevoel aan beleven.
