Wanneer je echt open bent, is het onmogelijk dat iets een negatieve invloed op je kan hebben. Als je toegankelijk bent ervaar je dat het leven vriendelijk tegen je is. Je voelt pas vijandigheid als je ontoegankelijk bent. Iets wordt jouw vijand als je ontoegankelijk bent. Als je verdriet ontkent, dan zie je dat verdriet als je vijand .Als verdriet er mag zijn, hoe kan het dan je vijand zijn? Want een vijand ontstaat alleen bij de gratie van jouw ontkenning. Iets neemt een vijandige houding aan, als je je er tegen verdedigd. Als je iets ontkent, schep je vijanden. Wanneer je gesloten bent is de hele wereld je vijandig gezind, dan lijkt iedereen tegen je te zijn. Dat is natuurlijk niet zo, het is alleen jouw interpretatie Als je open bent lijkt het hele bestaan je vriendelijk gezind, ook dat lijkt alleen maar zo. Als je je kwetsbaar opstelt, schep je vrienden . Hoe meer je open staat , hoe groter je vriendenkring, zelfs je vijanden worden dan vrienden. Hoe meer je ontkent, hoe meer vijanden je in het leven roept, zelfs je vrienden worden dan vijanden Want als je iets ontkent ben je bang, en die angst roept negativiteit op. Je gaat weerstand bieden tegen die negativiteit, omdat je er tegen bent, je accepteert het niet. Steeds als je negativiteit voelt en denkt dat de vijand op de loer ligt, die je zal vernietigen als je hem met open vizier tegemoet treed, dan denk je dat je je moet verdedigen. En wanneer je het idee hebt dat je je moet verdedigen , ga je in de aanval. Want de aanval is de beste verdediging En zo zit je in een vicieuze cirkel. Angst trommelt steeds de vijand op, die op zijn beurt je verdedigingsstrategie oproept, waardoor je je opnieuw afsluit.
