Sommige mensen vinden het blijkbaar nodig mij te redden van de 'ondergang'. De meeste dringen aan om de bijbel te lezen, mij tot God te wenden of ontpoppen zich als zendeling om mij te bekeren. Maar wat mij betreft kun je 'God' niet in de Bijbel vinden. Bij het lezen van de Bijbel verzamel ik alleen wat informatie, meer niet. 'God' is voor mij ook geen object buiten mezelf, want ik kan 'God' niet buiten mezelf vinden. Hij zit van binnen, in mezelf, dus als ik hem wil vinden moet ik eerst mezelf leren kennen. Dat ik bang ben om bij mezelf naar binnen te kijken is duidelijk. Dat heb ik uitvoerig beschreven in voorgaande logs. Ik heb degene die ik dacht te zijn daar nergens kunnen vinden. Ik vond alleen een grote leegte en dat roept angst bij mij op. Wegrennen daarvan heb ik vaak genoeg gedaan dat heeft geen zin meer heb ik gemerkt. Het is mijn kop in het zand steken. De ervaring heeft mij de laatste tijd geleerd dat er veel moed voor nodig is om oog in oog met de leegte te staan. Want in die leegte sta ik oog in oog met mezelf. En aan mezelf ontsnappen is onmogelijk. Waar moet ik heen? Want wat ik ben zal immers altijd bij mij blijven waar ik ook naar toe zal gaan. Op het moment dat ik nergens meer naar toe ga sta ik oog in oog met de leegte in mezelf. Daar zal ik zelf naar moeten kijken. Niemand hoeft mij te redden.
